Van het strand naar de Amazone Peru en Ecuador

Met de nachtbus van Arequipa naar Ica, het blijft een verrassing in wat voor soort bus je terecht komt maar de bussen in Peru zijn opvallend goed. Toen we onze plaatsen innamen kwam er een man langs met de video camera, hier spraken wij onze afscheidsgroet in voor thuis, mochten we niet aankomen op onze bestemming. De ene maatschappij legt je dus vast op film, de andere wil je vingerafdrukken, apart vonden wij, maar goed. In de woestijn aangekomen een taxi naar Huacachina genomen waar we dan echt in een oase midden in een woestijngebied waren. Hier hebben we een buggy tour gedaan. Dat was echt te gaaf voor woorden, de chauffeur vloog met 80 km/uur over de duinen niet wetende wat er achter de hoge duinen te zien was soms een enorme zandvlakte en dan weer een diepe afdaling in het duingebied, een adrenalinekick is het juiste woord. Tussendoor zocht hij wat duinen uit die lekker hoog waren om naar beneden te sandboarden, al was het echte sandboarden bijna niet mogelijk, op je buik naar beneden glijden was echt gaaf, het ging zo snel en eenmaal beneden natuurlijk 1 grote zandbak in je kleding. De volgende dag zijn we ook nog op tour gegaan naar de Ballestas Islands. Hier stikt het van de vogels en vogelpoep. Op een bootje voeren we naar verschillende eilanden omgeven door vogels, zeehonden, pelikanen en pinguïns best leuk om te zien. Het meest indrukwekkende op die trip waren toch wel de enorme kwallen die in de zee zwommen, met een grootte van een leeggelopen skippybal omschrijf ik ze toch wel het beste denk ik. Bah wat een smerige beesten toch hé, ik moest er niet aan denken die zee in te moeten.

Na onze volgende nachtbus van Ica naar Trujillo ook weer meteen een taxi naar het strandplaatsje Huanchaco genomen waar we dezelfde middag nog op het winderige strand lagen. Het is een klein dorp waar veel gesurft wordt dus wij konden niet achterblijven en hadden een privé lesje geboekt. Na zo’n 3 kwartier vol met theorie te zijn gestopt en nadat onze leraar mij meerdere malen had gevraagd hoe ik voorheen alleen op de plank bleef staan was het tijd om het hem maar eens te bewijzen. Hij hielp ons de juiste golf te nemen en wij moesten de rest doen, peddelen en staan en zo gezegd zo gedaan, ik stond meteen de eerste golf. Koen daarentegen had wat meer oefening nodig en heeft uiteindelijk ook gestaan, wel in veel mindere mate en volgens mij tot grote frustratie vervolgens zei hij “ ik ga in Ned. toch nooit surfen dus waarom zou ik het eigenlijk moeten kunnen”. Maar het was leuk op een klein ongelukje na, nadat we allebei kort achter elkaar een golfje hadden gepakt kwam ik dichtbij Koen waarna er een grote golf aankwam die mij onder water trok en Koen loskoppelde van zijn bord wat helaas mijn gezicht raakte! Met het gevoel van een gebroken kaak een bloedneus en een hersenschudding toch maar weer de draad opgepakt. Na nog een bewolkte stranddag met veel wind besloten we toch maar weer verder Noordelijk te gaan naar Mancora, het strand van Peru. Daar aangekomen midden in de nacht voelden ook wij eindelijk een aangename nachttemperatuur. De dagen daarna heerlijk van het strand genoten en vooral van de zon. En wat is het mooi om ’s avonds onder de douche de resultaten te bekijken hé, het gaat steeds sneller dat bruiningsproces. Nadat we een week in Mancora zijn verbleven tussen alle ras echte backpackers (lees dreadlocks tot op de kont en zwervers kleding) voelden wij ons toch echt wel flashpackers, ondanks dat we al bijna een jaar lang dezelfde kleding dragen. De bus van Mancora naar Ecuador liet voor het eerst tijdens onze hele reis lang op zich wachten (3 uur vertraging) maar goed ook daar zijn we op ingespeeld we weten dat we met dat soort dingen altijd over moeten gaan op de relax modus, klagen heeft geen zin. Om 01.00 uur ’s nachts vertrokken we eindelijk en 8 uur later waren we in Ecuador. Dit land stond niet op onze planning maar is wegens een klein overschot aan tijd toch toegevoegd. We kwamen aan in de stad Guayaquil waar we 2 dagen hebben door gebracht voordat we aan ons 2 weekse vrijwilligersproject zouden beginnen. Waar kwam dat idee ineens vandaan? Nou we hebben na lang nadenken onze eindroute eindelijk vast kunnen leggen waarbij we een vlucht van Lima (Peru) naar Buenos Aires (Argentinie)hebben geboekt op 9 oktober. We hielden 2 weken over en die wilden we nuttig besteden dus kwam ik via de Lonely Planet (reisboek) op een vrijwilligersproject terecht in Ecuador. We zagen het allebei wel zitten om wat werk te verrichten en tegelijkertijd een goed doel te steunen. De locatie leek ons top want i.p.v. een toeristische tour door de amazone gingen we er nu 2 weken werken en wonen. Ze hebben hier allerlei bedreigde en illegaal verhandelde dieren. En de bedoeling is natuurlijk om deze dieren uiteindelijk terug te zetten in jungle.

Daar gingen we dan, vol energie en goede moed op naar de amazone. Onze eerste werkdag viel het zwaarst, hard werken, de hele dag stromende regen, geen waterdicht regenpak, lopen op laarzen op een modderig stenen pad, nat geweekte poep en oude voedselresten rapen, schreeuwende apen aanhoren die een hekel hadden aan blonde vrouwen (ik was een bedreiging voor hun mannetjes) en continu door de knietjes om vervolgens je hoofd te stoten aan de takken die in de kooien hingen. De dagen erna werden steeds beter, leuker en droger. Na 4 dagen in de stromende regen te hebben gewerkt werd het eindelijk wat droger en konden we meer genieten van de dieren, vlogen de papegaaien op onze ruggen en schouders en aten ze uit onze handen, konden we het grote knaagdier (geen idee wat voor soort) knuffelen, wat zo lief was en dus helaas geen kans maakte ooit terug gezet te worden, kwam de meest giftige slang uit Zuid-Amerika zichzelf in onze buurt nestelen, liep er een vriendelijke armadillo (gordeldier ofzo iets) in het wild rond, zagen we een enorme huisspin en mochten we de afgezonderde puma en de otter voeren. Het dagelijks leven bestond uit 2 voederrondes die weer bestonden uit het poepruimen en eten geven en tussendoor deden we wat huishoudelijke taken en projectwerk zoals: kooien verbeteren of speel materiaal maken en bedenken etc. In het begin leek het ook wel of we in een hele andere gemeenschap van mensen terecht waren gekomen, veelal vegetariërs en veganisten, mensen die hier voor maanden of zelfs jaren vrijwilligerswerk komen doen. Dan denk je dat je een dierenvriend bent maar tussen die mensen valt dat dan reuze mee, zij leven werkelijk voor de dieren, onvoorstelbaar en dan weet je ineens weer dat je ook wel heel veel waarde hecht aan enigszins comfort, sociaal leven, lekker vlees eten en ga zo maar door. Later leerde we natuurlijk een hele andere kant van ze kennen en we hebben hier echt wel een leuke tijd met al die vrijwilligers gehad. 2 weken zonder elektriciteit geleefd in een altijd vochtige omgeving, wat het drogen van de was niet bevorderde, niets even aan de oplader leggen, toiletteren, douchen, koken of afwassen alles met kaarslicht . Nee het was niet altijd even comfortabel maar het heeft zeker ook zijn voordelen, 2 weekjes lang opstaan en meteen klaar zijn om te werken, niets doen aan je haren (behalve kammen) en er bijlopen in je meest comfortabele jungle kleding met echte rubberen kaplaarzen. Na deze ervaring kunnen wij weer welverdiend gaan genieten van het reizen en alle schoonheid van Ecuador nog beter in ons opnemen.