Brazilië the end

Na een binnenlands vluchtje op Rio de Janeiro aangekomen, daar nog een taxi gepakt die langer was dan we hadden verwacht, waarna we in het district van de Copacabana waren. We hadden hier voor een dorm kamer gekozen, omdat het hostel aanbod niet fantastisch was en dat wat er was was dus een gedeelde kamer met stapelbedden. Nou goed dat hadden we al vaker gedaan. Ons hostel lag min of meer naast een favela maar dat wist ik alleen omdat ze het zeiden ik had het niet gemerkt en het was allemaal redelijk veilig. Na onze eerste nacht op onze pamper bedden werden we beide al vroeg wakker, reden hiervan natuurlijk de kamergenoten. Al de matrassen waren in plastic verpakt, om bedbugs te voorkomen. Met als gevolg dat het lijkt of je een grote pamper aanhebt, elke keer als je beweegt of jezelf omdraait hoor je dat gekraak van plastic als een baby pamper, verschrikkelijk. Maar goed wij eruit, ontbeten en op pad. Helaas hing er een grote grijze deken over de stad, eentje die al het mooie lelijk maakte, het strand was maar een strand en de Christ redeemer was niet zichtbaar. Die dag hebben we voor een goedkope optie gekozen om toch een goed uitzicht te verkrijgen over de stad bij een legerbasis. Vanuit een fort konden we over de Copacabana uitkijken, best mooi toch wel, maar daarna wat konden we gaan doen? Genoeg natuurlijk maar niet met dit weer dus zijn we naar Ipanema Beach gegaan om mensen te bekijken. Het strand van zien en gezien worden, het was niet heel druk maar wat ze zeiden klopte als een bus. Hele korte zwembroekjes voor mannen, niet onaardig al zeg ik het zelf. Vrouwen in alle soorten en maten, geen bikini is te klein, zelfs niet voor de grootste billen en dan bedoel ik echt grote billen vol met cellulitis. Maar nergens zie je een vrouw topless, hele fotoshoots werden genomen op het strand van vrouwen die de top niet bereikt hadden maar volgens manlief toch wel talent hadden, 10 verschillende bikini’s aan voor elke foto een andere. Wat hebben we gelachen en dan heel professioneel omkleden in de handdoek die manlief als een paskamertje vasthield en dan zo af en toe kijken of niemand iets ziet om vervolgens weer omgetoverd vol zelfvertrouwen te verschijnen voor de volgende pose. Goed een leuke dag gehad dus.
De volgende dag was het weer beter en was er uitzicht dus gingen we met de bus naar de Christ Redeemer, waar het heel druk was en we dus 2,5 uur moesten wachten tot we met het treintje omhoog konden voor het immens grote Christus beeld. Eenmaal boven een invasie van mensen, tot mijn grote frustratie, het was heet en overal stond wel iemand een foto te maken of raar te doen om een foto te kunnen maken. Verschrikkelijk die mensenmassa maar goed alles bekeken en het uitzicht nogmaals goed in ons opgenomen voordat we weer naar beneden gingen met de trein. Uiteindelijk heeft het ons dus een hele dag gekost en konden we verder niet veel meer doen dan nog even op de Copacabana genieten van de mensen en de enorme golven. De dag erna vertrokken we al naar Buzios, voor onze strandvakantie. Die avond spraken we af met een Ned. stelletje wat we al 2 keer eerder hebben gezien, hebben we gezellig wat gegeten en gedronken en een complete bibliotheek aan boeken in ontvangst genomen. De dagen erna hebben we lekker genoten van verschillende stranden en het zwembad bij ons hotel.
Het was natuurlijk geen all-in resort helaas maar de standaard lag hoger dan de meeste hostels en het bed was goed. Het was hier waar wij ons record uitslapen hebben kunnen zetten na 11 maanden en 3 weken, op 10.50 uur, het lijkt wel of de wereld nergens stil is behalve thuis.
Nou hoe dan ook we hadden lang genoeg genoten van het weer en we hadden ergens nog het gevoel dat we uit Rio niet hadden kunnen halen wat erin zat en dus besloten we om toch nog terug te gaan. 2 nachten geannuleerd waardoor we er nog 3 overhielden voor Rio de Janeiro.

Rio take two blijft een verhaaltje voor live thuis want we moeten het zelf nog meemaken vandaar. We gaan even over op iets anders, nl. de reis en alles wat erbij komt kijken.

Het lijkt namelijk of al die mooie plekken steeds ineens voor onze neus liggen maar helaas is dat niet het geval. Het heeft ons heel wat kruim en energie gekost om ergens te geraken. En om jullie een beeld te geven, hieronder de statistieken
Aantal bereisde landen:
17 = India, China, Hong Kong, Vietnam, Cambodja, Thailand, Laos, Maleisië, Singapore, Australië, Nieuw-Zeeland, Chili, Bolivia, Peru, Ecuador, Argentinië en Brazilië.

We hebben in 99 verschillende bedden van hostels en hotels geslapen, daarbij ook nog eens 49 nachten op verschillende campings geslapen dus in totaal op 148 verschillende plekken geslapen.
We hebben 343 uur in de bus gezeten en dat is exclusief de taxi ritten van en naar allerlei bestemmingen en exclusief de bus uren die we hebben doorgebracht in georganiseerde tours.
Daarbij komen nog eens 187 uren in de trein, 41 uur op de boot, 17 uur achterop de motor, 24 uur reizen in onze gehuurde auto(tje), 123 uur rijden in de campers en 70,5 uur in het vliegtuig ook exclusief de wacht uren op het vliegveld vooraf en tijdens connectie vluchten.
Dit alles bij elkaar opgeteld is 805,5 uur reizen!
Anders gezegd: we hebben in de 360 dagen die we hebben gereisd 33,5 dag, ruim een maand fulltime (24 uur) besteedt aan het enkel en alleen verplaatsen van onszelf of terwijl reizen. Voor een wereldreis van 12 maanden verlies je dus ruim een maand aan reizen, grappig toch.

Verder vonden wij het ook heel grappig om steeds van het thuisfront te horen dat er thuis zo weinig veranderde. Dat zijn we dus eens in de gaten gaan houden omdat wij het idee hadden dat er wel degelijk veel veranderde binnen onze kringen. Hieronder dus ook de statistieken weergegeven van veranderde situaties binnen onze naaste vrienden/familie kringen. En omdat ook wij zijn veranderd gedurende onze reis zijn de statistieken daarvan te zien bij de foto’s, getransformeerd van Uber toerist naar relaxte reiziger en weer terug naar onszelf.

Er zijn 13 zwangere of inmiddels bevallen vrouwen bij. Dat geeft je echt het gevoel dat je oud wordt. Verder zijn er 10 stellen verhuisd of hebben een aankoop van een nieuw huis gedaan.
En zijn er 2 getrouwden stellen bij en is er 1 nieuwe ontstane relatie. Nou toch best veel veranderd, de komende tijd zal in het teken staan van verlate kraamvisites.

En dan zijn er nog een paar dingen over de mensen die we hebben ontmoet tijdens het reizen.
Onvoorstelbaar wat er allemaal op deze aardbol rondloopt en hoe verschillend volkeren zijn. En hoe mensen zich bepaalde eigenschappen hebben eigen gemaakt en waarbij wij onszelf vaak afvroegen waarom?
Zoals wij Nederlanders als gierig worden omschreven zouden wij de Indiërs egoïstisch noemen en
de Chinezen luidruchtig. Zijn de Vietnamezen chagrijnig (naar toeristen) en de Cambodjaanse heel lief. De Australiërs zijn het meest relaxte en behulpzame volk, zij worden sterk beconcurreerd door de Nieuw-Zeelanders. Dan hebben we nog de Zuid-Amerikanen, weer een heel ander slag volk. Allemaal heel aardig en behulpzaam, mits je erom vraagt. Maar de Brazilianen toch wel een tikje arrogant hoor. En ja het moet gezegd worden de Ecuadorianen toch wel de grootste boevenkoppen. Dat waren toch wel de meest opvallende dingen, uiteraard in onze beleving.
Maar we hebben natuurlijk niet alleen lokale mensen ontmoet ook vele anderen reizigers, waarmee we veel verhalen hebben uitgewisseld, plezier hebben gehad en de mooiste plekken van de wereld mee hebben gedeeld. 24 uur per dag, 360 dagen lang waren we bij elkaar en we vinden elkaar nog steeds heel leuk.

Wij genieten nog even van onze laatste dingen in Rio, een favela bezoekje en nog wat bezichtigingen om vervolgens af te sluiten op de Copacabana onder het genot van een drankje om onze reis af te sluiten. Onvoorstelbaar, het zit erop en dat is heel dubbel. Ontzettend blij om onze vrienden en familie weer te zien maar aan de andere kant, wat moeten we veel gaan missen, vooral onze vrijheid en de schoonheid van de natuur en wereld. Hoe dan ook, iedereen ontzettend bedankt voor jullie altijd leuke reacties, ik weet dat een aantal van jullie ongetwijfeld vaak hebben gedacht ‘wat moet ik toch schrijven’ of ‘stuur ik niet altijd hetzelfde’ maar het was zo leuk voor ons om te lezen, soms waren het net even die woorden die ons extra deden beseffen hoe enorm we moesten blijven genieten of juist dingen van ons af moesten zetten. Super bedankt en tot heel snel allemaal.