Chili en de Uyuni tour in Bolivia

Op het vliegveld van Auckland kregen we te horen dat onze vlucht geannuleerd was en dat we naar een hotel werden gebracht. Er hing een enorme mistwolk boven het vliegveld waardoor het zicht erg slecht was. En daar kwamen we aan in een super luxe hotel, ik kon mijn geluk niet op, wat een feest. En dat bedoel ik nou met het waarderen, na zoveel verschillende kamers is 1 dagje luxe niet gewoon fijn maar fantastisch. Ook het eten was gratis en geweldig, we hebben onszelf natuurlijk weer bomvol gegeten. En nee, niet nog een avondje extra Auckland maar terug naar de kamer om daar lekker op ons queen sized bed (lees 2 queens)films te kijken op de mega tv. De volgende morgen was ook het ontbijt weer een feest wat niet lang genoeg kon duren. Maar aan alles komt een einde en dus poging 2 om naar Chili te vliegen. De vlucht van 11 uur was prima verlopen eenmaal aangekomen op Santiago meteen ons hostel opgezocht waar we duidelijk weer gedegradeerd waren in luxe en comfort. Het leek binnen te vriezen, daar gaan we weer dacht ik maar eenmaal buiten was het weer goed. Dagtemperaturen zijn heerlijk (20 graden) maar ’s nachts is het tegen het vriespunt en aangezien al de gebouwen hier uit de oudheid komen en gigantisch hoog zijn van binnen is het er ijzig koud. Weer geen centrale verwarming en dus een teleurgestelde Linda. Maar goed de nacht overleefd en Santiago verkend, met een treintje de berg opgegaan waar we een prachtig overzicht hadden over heel Santiago, een super grote stad omringd door bergen met besneeuwde toppen liggend onder een laagje smog. ’s Avonds volop leven op het plein: Plaza de Armas, dansende en zingende mensen, dronken mensen die de volksdansje verstoren en mensen die wat bij willen verdienen met karikaturen of andere teken en schilderskunsten. De telescoop trok onze aandacht want volgens de eigenaar kon je Saturnus zien en wonderbaarlijk maar waar 1.250 miljoen kilometers van Chili vandaag zagen wij de 6de planeet van de zon afgerekend, heel apart maar super herkenbaar met ringen.

Ondanks de mooie en leuke dingen is het weer ontzettend wennen in een nieuw land maar vooral een nieuw continent, alles in het Spaans en oh wat ben ik blij met onze 12 weekse doe het zelf cursus Spaans. Nog voordat we vertrokken vanuit Santiago zijn we bij Rob (broer Koen) en Steffi (vriendin Rob) langs gegaan die net geland waren op Santiago. Wat was het fijn en leuk om hun weer te zien, helaas alleen van korte duur want wij hadden een bus. In het volgende plaatsje: Valparaiso aangekomen werden we weer omringd door heuvels, dit keer vol met kleurrijke huisje, heel mooi. Opmerkelijk hoeveel honden hier weer rondzwerven (degene die het treffen krijgen wel een jasje voor de nacht), hoe onbesuisd hard hier de lokale busjes rijden, hoe laat de mensen hier eten bijv. om 12 uur ’s nachts komen ze nog het restaurant binnen om te eten. Onze volgende bestemming midden in de woestijn was puur om de enorme afstand te overbruggen en de busrit in tweeën te splitsen waardoor het 2 ritten van 12 uur in werden. De laatste rit werd uiteindelijk zelfs 15 uur met 2 keer extra overstappen midden in de nacht met een reden die voor ons nog altijd onbekend is. In San Pedro de Atacama aangekomen was het weer een dorp midden in de woestijn. Zo vreemd overal zand en gigantische bergen. Het is overigens de droogste woestijn op de wereld en met zomerse dagtemperaturen en winterse avond temperaturen is het contrast enorm. We hebben hier vooral mooie natuur gezien. Ik kan me alleen nog steeds niet voorstellen dat mensen hier willen wonen, altijd en overal zand om je heen, alles voelt droog en stoffig. Onze 2de dag hebben we mountainbikes gehuurd en zijn we naar Valley de la Luna geweest (maanland) een van de meest indrukwekkende fietstochtjes ooit. Alles in totaal een tocht van 35 km met adembenemende uitzichten. En eindelijk heb ik lama’s gezien en wat zien ze er toch geweldig uit.

Na deze geweldige dagen gingen we op 3-daagse tour naar o.a. de zoutvlaktes van Uyuni in Bolivia. We werden al gewaarschuwd voor extreem koude temperaturen, hoogteziekte en basic accommodatie, met deze tips gingen we dan ook zonder al te veel verwachtingen de tour in. Met de jeep met Spaans sprekende chauffeur, 2 Zwitserse meiden en een Duits stelletje passeerde we de grens van Bolivia, die ik overigens niet eens de naam grens waardig vind. De tocht kon beginnen en de landschappen waren overal fantastisch, van witte naar groene naar rode meren vol met flamingo’s, prachtige bergen met 7 verschillende kleuren, woestijnlandschap, lama’s, vicuña's, guanaco’s en alpaca’s allemaal familieleden van de kameel maar ook een actieve vulkaan (op afstand), rotsformaties midden in de woestijn en dan die enorme zoutvlakte van Uyuni met een oppervlakte van 12.000 km² en het eiland op de zoutvlakte vol met cactussen. Kortom er was zoveel te zien en we hebben enorm genoten, op de nachten na. De eerste nacht sliepen we op een hoogte van zo’n 3600 meter, ik had zo’n koppijn dat het leek alsof mijn hoofd te klein was voor mijn hersenpan dus na het eten meteen naar bed en wel om 19.00 uur. Helemaal ingestopt onder een pak dekens want we sliepen als het ware in een schuur. Het was dus weer een helse nacht met weinig slaap en weinig zuurstof. Zodra je ook maar wat bewoog in je bed voelde je wel weer ergens een tocht gat dus deed je daar alles aan om dat weer te dichten, met het gevolg dat je meteen buiten adem was. Heel bizar, weten we ook hoe het voelt om geen conditie te hebben. De 2de nacht was stukken beter, we sliepen in een hotel wat helemaal van zout was gemaakt. Helaas was die nacht erg kort vanwege een bezoekje aan de opkomende zon op de zoutvlakte. Om 05.15 uur je bed uit, de auto in en wegwezen, ik heb zelden zo’n kou gekend, voeten die als ijsblokken aan voelde of beter gezegd die je niet meer voelde om maar te zwijgen over de rest van je afgelegen lichaamsdelen. Maar het was zeker allemaal de moeite waard.

Nu zitten we dus alweer in Bolivia in het plaatsje La Paz waar we op Rob en Steffi wachten om vervolgens de komende dagen met hun verder te reizen.